"Człowiek coraz bardziej odstaje od człowieka." | Myśliwski mistrzem

 "Książki to jedyny ratunek, żeby człowiek nie zapomniał, że jest człowiekiem. (…) Książki to także świat, i to świat, który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi."


Hej wszystkim!
Jak zaczęły się Wasze wakacje? U mnie bardzo pozytywnym aspektem, mianowicie ogniskiem w Gródku. Boże, pokochałam to miejsce! Jest cudowne.
Siedzę na parapecie, obserwuję gwiazdy, pisząc do Was tego posta. Lubię takie noce. Dzisiaj przychodzę do Was z krótką recenzją, jednak nie chciałabym tego tak nazywać. Po prostu chcę Was zachęcić do przeczytania dobrej książki.

Na takie powieści czeka się latami. Starałam czytać się tą książkę bardzo powoli, ponieważ chciałam dobrze zrozumieć każde zawarte w niej słowo. Wiesław Myśliwski w monologu skierowanym do zwykłego przybysza dokonuje bilansu życia. Autor w ten sposób opisuję dobre i złe chwile, które spotkały go na jego drodze. Na pewno jednym z motywów jest polska historia. Myśliwski dokładnie opisuję wojnę, będąc wtedy jeszcze dzieckiem, które musiało ruszyć do walki.

"Dopiero po wojnie okazało się, czym była ta wojna, jak wielką przegraną człowieka, także Boga. Wydawało się, że człowiek już się nie podniesie, że przekroczył swoją miarę, a Bóg nie potwierdził swojego istnienia. "

Kolejnym aspektem jest miłość, lecz nie ta, którą przedstawia nam np. Nicholas Sparksa w swoich utworach. Jest to miłość ciężka, która trzeba zrozumieć, a dopiero później się w niej zatracać. Myśliwski uczy nas, aby przeżywać ból drugiej osoby, wspierać ją i starać się wtargnąć w nią głębiej.

"(…) miłość to niedosyt istnienia."

"Prawdziwa miłość jest raną. I tylko tak ją można odnaleźć w sobie, gdy czyjś ból boli człowieka jako jego ból. "

Wiesław Myśliwski ukazuje nam zarówno piękno, ale i wszystkie negatywne elementy, które musimy spotkać na swojej drodze, tutaj na ziemi. W swoim monologu narrator nie trzyma się sztywno chronologii, często zdarzają mu się dygresje, urwane wątki, niedopowiedziane historie.

"Co ma człowiek tak naprawdę z życia? Za te wszystkie starania, zabiegi, bezsenności, strapienia, co ma? "

„Świat jest tym, co opowiedziane. Dlatego coraz ciężej żyć. I może tylko sny stanowią o nas. Może jeszcze tylko sny są nasze?”
"(…) ja właśnie płakałem. Nie po wierzchu. Czułem coś takiego, jakby z drugiej strony moich oczu łzy do wewnątrz mnie spływały."


Powieść Myśliwskiego to pewnego rodzaju medytacja nad rolą przeznaczenia w ludzkim życiu. Piękna i mądra książka, do której (co najważniejsze) chce się wracać. Wywarła na mnie ogromne wrażenie. To, co mnie w niej urzekło to połączenie prostoty i uczucia opisanych problemów. W tym miejscu chylę głowę przed autorem. Niestety już nie wiele osób potrafi tak pisać.

"Czy zastanawiał się pan kiedyś, jak silnie związani jesteśmy z przeszłością? Niekoniecznie naszą. Zresztą cóż to jest nasza przeszłość? Gdzie są jej granice? To jest coś w rodzaju bliżej nieokreślonej tęsknoty, tylko za czym? Czy nie za tym, czego nigdy nie było, a co jednak minęło? Przeszłość to tylko nasza wyobraźnia, a wyobraźnia potrzebuje tęsknoty, wręcz karmi się tęsknotą. Przeszłość, drogi panie, nie ma nic wspólnego z czasem, jak się sądzi."

Zostawiam Wam jeszcze linka do piosenki, która moim zdaniem idealnie komponuje się z tą książką.

W tym poście postawiłam na zdjęcia z tumblra, ponieważ uważam, że lepiej zobrazują one zawarte w tej notce słowa.